Żywienie loch, w porównaniu z innymi grupami produkcyjnymi trzody chlewnej, jest stosunkowo najtrudniejsze. Jest to związane z częstymi zmianami ich stanu fizjologicznego (ciąża, karmienie prosiąt, czyli laktacja, jałowienie, czyli okres od odłączenia prosiąt do ponownego zapłodnienia), idącymi w parze ze zmianą zapotrzebowania pokarmowego, przy czym wymienione okresy fizjologiczne nie są w pełni tożsame z okresami żywienia.
Rozróżniamy dwie główne technologie żywienia loch:
– żywienie za pomocą przemysłowych lub sporządzonych we własnym gospodarstwie mieszanek pełnoporcjowych. Dostarczają one w dziennej dawce pełny zestaw oraz konieczną ilość wszystkich niezbędnych składników pokarmowych. Zaletami takiego żywienia jest łatwe normowanie i dawkowanie, a tym samym poprawnie bilansowane żywienie, mała powierzchnia magazynowa, mniej kosztowny transport, znacznie mniejsze straty w czasie przechowywania, wykluczona sezonowość żywienia.
– żywienie paszami gospodarskimi (zboża, okopowe, zielonki i itd.) uzupełnianymi odpowiednimi paszami przemysłowymi uzupełniającymi niedobór i jakość białka. Zalety: pełniejsze wykorzystanie własnych zasobów paszowych gospodarstwa, żywienie bardziej urozmaicone. Wady: trudniejsze ułożenie dawek i ustabilizowanie w pełni zbilansowanego żywienia (duża zmienność składu chemicznego i wartości pokarmowej poszczególnych pasz), znacznie większa objętość dawki, trudniejsze przyrządzanie, transport pasz, konieczność wyodrębnienia sezonów żywienia w okresie roku i w każdym, wynikających ze stanu fizjologicznego.